Потекнувам од семејство кое го почитуваше Бога на свој традиционален начин. Уште од моето рано детство верував дека постои “нешто” или некоја сила на небото што управува со се на земјата.
Сум имала само пет месеци кога починала мојата мајка. Заедно со моите четири сестри и постариот брат, бевме строго и конзервативно воспитувани.
Како што минуваа годините, по завршувањето на школувањето се вработив, а потоа се омажив. Дојдоа и деца, и надворешно гледано, се беше во ред. Меѓутоа, во тоа време почнав да чувствувам некој необичен страв. Моите мисли одеа до таму што се плашев дека ќе умрам. Мојата иднина и иднината на моите две девојчиња ми се чинеше мрачна. Затоа од ден во ден стоев пред домашната икона и се молев за здравје и благослов за мене и за моето семејство.
Во исто време мојата сестра, која живее во Куманово, почна да ја чита Библијата. Ја посетив неколку пати и таа ми зборуваше за Бога, за денот за одмор - сабота, ми читаше од Библијата..., но во моите мисли имаше таква мешаница, што едвај ја разбирав што сака да ми каже. Срцето ми беше исполнето со длабок немир, а здравјето почна да ме напушта. Мојата состојба се повеќе се влошуваше и често одев во Православната црква да запалам свеќа за здравје. Како и други луѓе, и јас верував дека доволно е во црква да запалам свеќа и да ги празнувам деновите посветени на светците и да им се молам. Сметав дека на тој начин ќе ги добијам Божјите благослови.
А Бог? Бог за мене беше далечен, непознат, страшен и силен, некој на кого можев да му се обратам само преку иконите.
Моја светителка, пред чијашто икона денононоќно се молев, беше Света Петка, за која верував дека ќе ме заштитува. Но, и покрај тоа што се трудев да ги исполнам сите традиции и обичаи, моето срце и понатаму беше вознемирено, а моето здравје нарушено.
Еден ден, кога ми беше особено тешко, сонував еден сон. Сонував дека треба да купам Библија и да ја читам за да се подобри моето здравје, а исто така, за да имам мир треба и да ја празнувам саботата. Следниот ден отидов во една црква за да купам Библија. Дојдов и му го раскажав сонот на свештеникот. Тој ми рече дека ќе ми даде Нов завет, а потоа продолжи да ми кажува дека е подобро да се грижам за своите деца, а да не се оптоварувам толку со саботата и дека, всушност воопшто не е потребно да ја празнувам. Го зедов Новиот завет, цврсто го прегрнав, и кога се вратив дома го ставив пред иконата. Верував дека е доволно да го имам дома како света книга која ќе го штити мојот дом.
Продолжив да верувам во Бога на свој начин, но ситуацијата не се подобруваше.
Од време - на време се гледав со сестра ми која и понатаму ме поттикнуваше да ја читам Библијата и да ја запознаам вистината за Бога.
Набргу сонив и друг сон. Сонував одреден дел од градот (Скопје) каде треба да одам и таму да ја најдам црквата и луѓето кои не работат во сабота, а ако ја почитувам саботата ќе најдам мир во душата.
Следното утро, наместо на работа, јас тргнав да ја барам црквата од мојот сон. Ги зедов моите две мали ќерки и тргнав во потрага по црквата во која не се работи во сабота. Кога конечно ја пронајдов, во дворот сретнав една постара жена која чистеше. Се викаше Лефтера.
И го раскажав мојот сон, а таа ми рече: „О, мило мое дете, дојде на вистинското место. Но, денеска е среда и нема богослужба. Дојди во сабота во 9 часот.“
Таа сабота за прв пат дојдов во адвентистичката црква. Се ми изгледаше чудно. Не знаев како да се однесувам. Немаше икони, немаше мистична атмосфера, ниту пак свеќи. Ги слушав песните што се пееја, ги слушав пораките од Библијата и тогаш почувствував како одеднаш некој да го зеде мојот товар, и од мислите и од телото. Знаев дека сум на вистинското место.
Од тој ден почнав да доаѓам во адвентистичката црква. Кога почнав подлабоко да ја проучувам Библијата и кога сфатив што значи вистински да се верува во Бога, моите стравови за иднината исчезнаа и моето здравје се подобри. Навистина го најдов посакуваниот мир во душата. Затоа решив да се придружам на црквата со крштевање.
Но тука не е крајот.
Со мојата одлука да станам христијанка-адвентист почнаа најголемите проблеми во мојот живот бидејќи не наидов на разбирање, не само од сопругот, туку и на работното место. Сабота - не! Библија - не! Постојано ги слушав тие зборови од целото мое семејство, а најмногу од најблиските. Колку само Библии беа уништени и колку ноќи непроспани!
Тешките искушенија во текот на следните неколку години, полека ми ја одземаа силата и храброста. Малку по малку, престанав да доаѓам во црква. И моите деца исто така. Постепено почнав и во сабота да одам на работа. Бидејќи работев како технички цртач во канцеларија, имав можност тој ден практично да не работам, туку само да присуствувам. Се одлучив на тој чекор бидејќи ми се закануваше отпуштање од работа. Така, секоја прва сабота во месецот одев со длабока грижа на совеста, трудејќи се тој ден да го минам без да работам.
Со целата моја душа бев свртена кон вистината и страдав во себе поради мојата слабост. Но, и покрај се, се трудев да ја одржам Божјата љубов во моето срце. Секогаш кога, на пример, мојот сопруг ќе се вратеше од работа, ако не јас, тогаш им велев на ќерките да му постават за јадење, да бидат љубезни кон него и да му покажуваат многу љубов во секоја ситуација. Сакав да знае дека мојата вера не ја намалува мојата љубов кон него. Сакав преку мене да сфати дека Бог никогаш не се откажува од него, дека Божјата љубов е вечна.
Од друга страна, многу сум благодарна што верниците од Адвентистичката црква, моите браќа и сестри, не ме заборавија. Особено тетка Цвета Ристовска која живееше во близина на мојот дом. Таа ме посетуваше од време на време и ме храбреше да се вратам.
По некое време, кога моите ќерки Мелита и Сузана завршија средно училиште, почнаа да се потсетуваат на деновите кога доаѓаа во црква. Знаев дека Бог ги поттикнува да се вратат. Се сеќаваа на секоја песна, на секоја заповед, на многу стихови од Библијата кои ги беа научиле и ме потсетуваа и храбреа и јас да се вратам во адвентистичката црква заедно со нив.
Му благодарам на Бога што ги водеше нив и што го води и мојот живот, и што „низ многу бури, неволји“ ме доведе назад кај Него.
Сакав повторно да бидам негов ученик и да имам цврста доверба во него. Побарав повторно да бидам крстена и да го обновам прекршениот завет даден пред многу, многу години.
Не можам а на крајот да не го спомнам и тоа дека денеска мојот сопруг Велјан ме храбри и ми дава поддршка во мојата вера во Бога. Моја желба е и тој да го прифати Исуса Христа за свој Спасител и во неговиот живот да се остварат Христовите зборови „та секој кој верува во Него да не умре, туку да има вечен живот“. Така, кога Христос ќе дојде искрено сакам и тој да ја дели вечноста со мене.
Бог ги исполни сите свои ветувања за мене и сакам истото да го сторам и јас - да му останам верна и да му служам во која било животна ситуација.
Бескрајно сум му благодарна на мојот Лекар, Спасител и Господ - Исус Христос.

	Станојка Јорданоска Црквата од мојот сон ...од ден во ден стоев пред домашната икона и се молев за здравје и благослов за мене и за моето семејство... но ситуацијата не се подобруваше...

Дизајн на сајтот и подготовка на дел од текстовите: Лазар Томовски. Веб дизајн и веб програмирање: Тони Матев
Лектура и подготовка на дел од текстовите: Никола Тасевски. Коректура: Драган Лазески. Одговара: Михајло Гурев